Voetbal, de belangrijkste bijzaak in het leven?
Het is nog maar begin april en kunnen nu al terugblikken op het voetbalseizoen 2019-2020.
Wie mij dat een maand geleden zou vertellen, zou ik voor gek verklaren. En toch is het zo.
Schrijven vind ik leuk en gaat me over het algemeen makkelijk af, maar waar begin je in zo'n bizarre tijd. Welke plek heeft 'de voetbal' in je leven?
Er is ondanks het korte seizoen veel gebeurd. Zure nederlagen en prachtige overwinningen. Kleine en grote teleurstellingen, maar ook geweldige hoogtepunten. Individueel en als team.
We hadden als staf en spelers met de A-selectie een duidelijke doelstelling. Na een moeizame start was de inhaalreeks ingezet. Tijdens de winterstop schreef ik uitgebreid over de 1e seizoenshelft en de ingezette koers. Ook na de winterstop verliep het voortvarend. We liepen na een slippertje tegen SKV helaas de 2eperiode mis, maar alles wat we wilden was binnen handbereik met slechts 3 punten achter op koploper Blauw Geel... En toen: 'Corona'. De overheid komt met maatregelen en sportbonden nemen zware beslissingen. Menig voetbaldroom in duigen. De reacties in de voetballerij stonden bol van teleurstellingen en soms zelfs agressiviteit, waarbij menigeen, zonder er verder heel lang over na te denken, anderen beschuldigen van het misbruiken van de misère rond het virus, voor persoonlijk gewin. Zelfs al zou dat zo zijn, het doet er niet toe! Een competitie die onafgemaakt afloopt... Wat is eerlijk en wat is oneerlijk? Het doet er niet toe!
Mensen worden ziek, heel erg ziek en mensen sterven zonder afscheid van elkaar te kunnen nemen. Dat is oneerlijk! Mensen in de zorg doen er continu alles aan om mensen in leven te houden, maar kunnen soms ook alleen maar machteloos toekijken. Dat is oneerlijk!
Er komen veel gevoelens vrij. Verdriet, boosheid en vooral angst. Angst dat jou of je dierbaren wat overkomt, maar zeker ook om datgene te verliezen waar we zo aan gehecht zijn geraakt. Gaan en staan waar je wil: school, werk, sport, verjaardagen en andere feestjes, eigen keuzes maken. Bijzonder vervelend met soms grote gevolgen. Maar we leven in een land waar dat soort dingen normaal zijn, laten we daar dankbaar voor zijn.
Mijn werk als fysiotherapeut kan ik nu al een aantal weken helaas niet uitvoeren zoals ik het graag zou willen. Via telefoongesprekken, mailverkeer en videocalls probeer ik mensen op afstand te helpen. Eerder deze week belde ik een vrouw op die ik regelmatig zie in mijn behandelkamer, waarvan ik wist dat ze corona had gekregen. Ik wilde even weten hoe ze zich voelde en of ze de strijd aan het winnen was. In tranen nam ze de telefoon op en vertelde me dat haar man was afgelopen weekend was overleden aan corona. Ze hadden geen afscheid meer kunnen nemen. Nog zoveel te delen en nog zoveel te doen samen...
Haar laatste zin door de telefoon: Vergeet de komende tijd niet te genieten van wat je hebt.
Eenvoudige woorden die vaker door je ouders, opa's en oma's of een assistent-trainer worden gezegd, maar waar je vaak niet al te lang bij stilstaat.
Thuis staat Netflix de laatste weken vaker aan. La Casa de Papel is favoriet. Gisteravond keken we de eerste aflevering van seizoen 3 waarin een passage was die mij niet loslaat. Het is de trouwdag van Berlin. Hij heeft zwaar narcistische trekken en bovendien ernstig ziek. Hij weet dat zijn leven elk moment voorbij kan gaan en in een gesprek met zijn broer, de Professor, zegt hij het volgende: "De dood kan de beste kans van je leven zijn..." Het leven is relatief. Hoe lastig het leven soms ook is, probeer te genieten van wat er mogelijk is. Dan wordt het intenser en mooier.
Hoe belangrijk is voetbal? Hoofdzaak of bijzaak? Doet het ertoe? Ik mis het verschrikkelijk en het is voor mij ontzettend belangrijk. Het continu werken aan een groepsproces, het lekkere gevoel van winnen, of het zeiken over scheidsrechters, tegenstanders, het weer of het veld. Ik mis het iedere dag, maar bovenal alle sociale contacten die je door de voetbal hebt. Het gevoel dat je samen voor iets staat, dat je samen iets hebt om iedere week voor te knokken en 1 gezamenlijke passie hebt. Waar ik in de winterstop al over schreef is bij mij alleen maar meer gaan leven. Laten we verenigen en samen werken aan iets moois. Waardeer elkaar, zeg dat elkaar en besef hoe mooi het verenigingsleven is. Hoe mooi het is om samen te werken aan een groot gezamenlijk doel. Wat het je allemaal als mens oplevert en wat het met je doet, als dat even niet meer kan. Durf vooruit te blijven kijken en durf te dromen.
De droom die ik heb als hoofdtrainer van Zwart Wit'63 blijft bestaan en ik hoop dat we die samen in het nieuwe seizoen alsnog kunnen realiseren. Achter de schermen wordt hier hard aan gewerkt. Inmiddels hebben Mustafa Kalkan (vertrek vv Hierden), Richard van der Zwet (vertrek EFC) en Tom van Wijk (stopt met voetballen) aangegeven volgend seizoen geen deel meer uit te maken van de A-selectie. Hopelijk kunnen we hen nog een passend afscheid geven en bedanken voor hetgeen ze voor de club betekent hebben.
De andere jongens hebben aangegeven graag door te willen gaan om alsnog onze gezamenlijke droom waar te maken. Elftalleider Jan Piek zou stoppen als leider, maar heeft te kennen gegeven toch nog graag een jaar door te gaan. Hier zijn we uiteraard als groep heel erg blij mee. Naast de van een zware blessure terugkerende Fred van de Loo komt ook Marchello Besselsen ons versterken. Hij komt over van 1e klasser Nunspeet. In de komende weken wordt er gekeken op welke manier de selectie verder versterkt kan worden.
Wanneer we weer het veld op mogen weten we nog niet. Het liefst vandaag nog, maar geduld is het toverwoord. Laten we ons met z'n allen houden aan de regels die zijn opgelegd en straks nog bewuster samenwerken en genieten van al het moois wat Zwart Wit'63 te bieden heeft. Ik wil graag vast langs deze weg de straf, de spelers, andere trainers, commissieleden, het bestuur, supporters en alle andere betrokkenen bedanken voor het veel te korte maar wel mooie seizoen.
Hopelijk zien we elkaar snel in goede gezondheid weer terug!
Werner Pluim
Hoofdtrainer
